11668

PRAWNE GRANICE WOLNOŚCI Z powyższych rozważań wynika trzeci paradygmat społecznego personalizmu, mianowicie nieuchronność jurydycznych ograniczeń wolności nauki wówczas, gdy domaga się tego dobro ludzkiej osoby, względnie dobro społeczności. Prawna limitacja badań naukowych jest ostatecznością, dlatego powinna dotyczyć jedynie niektórych sektorów nauki i zawsze winna być poprzedzona dyskusją na kompetentnym forum. Istnieją już rady etyczne w łonie niektórych parlamentów, powołują takie rady również pracownicy społecznych środków przekazu, niektóre partie polityczne, uczelnie wyższe, instytuty naukowe itp. Współczesny żywiołowy rozwój nauki i techniki prowadzi do poważnych dylematów natury etycznej. Najczęściej dotyczy to nauk medycznych, które stosunkowo najgłębiej ingerują w osobową tożsamość człowieka. Wolność jest atrybutem człowieka, dlatego nie powinna nigdy obracać się przeciw niemu. Wolność jest nie tylko prawem człowieka, ale także jego zobowiązaniem do właściwego jej używania. Stąd niezbędna jest moralna samodyscyplina człowieka nauki. W przeszłości zagrożeniem nauki było jej upolitycznienie, względnie ideologizacja. Obecnie takie niebezpieczeństwo dalej istnieje, ale bardziej częste jest zagrożenie merkantylizmu dla ludzi nauki. Sponsorowanie badań naukowych nie zawsze jest bezinteresowne i etycznie klarowne. ham czas wpisu: 2006-02-22 14:41:17

11667

Celem nauki jest odkrywanie prawdy, ale bardzo często ta prawda rzutuje na losy ludzi indywidualnych i całych społeczeństw. Prawda naukowa zwykle nie ma profilu czysto teoretycznego, lecz dotyczy człowieka – osoby. Odnosi się to w szczególny sposób do współczesnych nauk biologiczno-medycznych, między innymi tzw. inżynierii genetycznej. Wszelkie eksperymenty przeprowadzane na ludzkich embrionach odzierają człowieka z należnej mu godności osobowej i traktują wyłącznie jako materiał biologiczny. Immanuel Kant słusznie apelował, aby człowiek nie był traktowany nigdy jako narzędzie, czyli przedmiot, ale jako samoistny cel i podmiot. Czas istnienia nie odgrywa tu żadnej roli, gdyż godności osobowej nie nadaje człowiekowi społeczeństwo i ono nie ma prawa jej naruszać. Celem nauki nie może być ujmowana abstrakcyjnie prawda, ale dobro człowieka. Naukowiec nie może więc ignorować norm moralnych, a czyni to wówczas, kiedy w jakikolwiek sposób przyczynia się do psychicznego czy biologicznego niszczenia ludzkiej osoby. Niemoralny naukowiec nie jest prawdziwym naukowcem. Potwierdzeniem tego są choćby hitlerowscy lekarze, którzy w obozach koncentracyjnych przeprowadzali zbrodnicze badania na bezbronnych więźniach. Każde działanie człowieka winno służyć dobru człowieka. Praca naukowa nie może być wyjątkiem, dlatego powinna posiadać wymiar humanitarno-etyczny. Etos nauki jest konsekwencją faktu rozumności i wolności człowieka. Absencja zmysłu moralnego zachodzi w świecie zwierzęcym, w którym dominują irracjonalne biologiczne popędy. Wolność człowieka łączy się nierozerwalnie z odpowiedzialnością za podjęte działania. Odpowiedzialna wolność jest właściwością szczególnie pożądaną w kręgu ludzi nauki. Oczywiście, nie wszystkie ograniczenia etyczne powinny znaleźć swój rezonans w obowiązującym prawie pozytywnym, choć niejednokrotnie jest to konieczne. ham czas wpisu: 2006-02-22 14:39:52

11666

WOLNOŚĆ ODPOWIEDZIALNA Wolność jest podstawowym prawem każdego człowieka, tym bardziej jest człowieka nauki poszukującego prawdy. Proces odkrywania prawdy w nauce jest długotrwały, wieloaspektowy i zwykle kolektywny. Dlatego ludzi nauki, obok pasji szukania prawdy, powinny charakteryzować także inne wartości: cierpliwość, pokora intelektualna, lojalność wobec innych, niezależność od układów personalnych i panujących nawyków, uczciwość i wierność odkrytej prawdzie. Tak więc prawdziwym naukowcem jest tylko ten, kto jest wewnętrznie wolny od różnych form moralnego zła. Nauki nie można separować od uniwersalnych norm etycznych, gdyż bez nich i wbrew nim naukowiec nie nabędzie wolności wewnętrznej. Istnieją jeszcze inne uzasadnienia etosu nauki. Każde ludzkie działanie podlega kwalifikacji moralnej, dlatego mówimy np. o etyce zawodowej lekarza, nauczyciela, kierowcy pojazdu mechanicznego, rodziców, pracowników mass mediów itd. Praca naukowa nie może być oceniana jako etycznie neutralna, a więc pozostająca – mówiąc językiem Nietzschego – „poza dobrem i złem”. Rezultaty pragmatyczne prowadzonych badań naukowych mają olbrzymie znaczenie społeczne, dlatego również z tego względu nieodzowny jest etos ludzi nauki. Bez współpracy naukowców nie byłoby broni nuklearnej, biologicznej i chemicznej, które ze swej natury są nieetyczne. Jest faktem, że ludzie nauki i techniki wielokrotnie byli manipulowani przez polityków, wśród których nie brakło zbrodniarzy. ham czas wpisu: 2006-02-22 14:39:19

11665

Wolność zewnętrzno-jurydyczna jest prawem ludzi nauki i zarazem obowiązkiem państwa. Przyjmując personalistyczną koncepcję człowieka, należy także mówić o potrzebie wolności wewnętrznomoralnej ludzi pracujących naukowo. Tego typu wolność to nic innego, jak świadomość moralnych wartości i związanych z tym faktem etycznych zobowiązań. Należy odróżniać wolność nauki w życiu społecznym i wolność w samej nauce. Pierwsza z nich ma profil społeczno-prawny, druga natomiast implikuje ograniczenie wolności badań naukowych z racji etycznych. Czy i dlaczego można mówić o etyce ludzi pracujących twórczo w zakresie nauki? Wielu uczonych sądzi, że nauka posiada wartość wsobną, dlatego jakakolwiek limitacja wyboru celów badawczych i stosowanych metod nie jest dozwolona. ham czas wpisu: 2006-02-22 14:38:47

11664

WOLNOŚĆ WEWNĘTRZNA Wolność nauki istnieje wówczas, kiedy ze strony władz polityczno-państwowych nie ma restrykcji, utrudnień czy wręcz komenderowania ludźmi nauki i całym szkolnictwem. Naczelnym celem wszystkich nauk powinno być odkrywanie pełnej prawdy o człowieku i otaczającej go rzeczywistości. Nauka nie powinna być instrumentem ideologii i polityki, a także nie może ograniczać się do doraźnych celów pragmatyczno-ekonomicznych. Jej zadania są uniwersalne, ma bowiem służyć dobru człowieka jako osoby. Warunkiem wolności badań naukowych jest pluralizm dyscyplin naukowych i stosowanych metod badawczych. Pluralizm nauk (przyrodniczych, humanistycznych, technicznych, filozoficznych) nie jest równoznaczny z relatywizacją prawdy, jest natomiast poszukiwaniem wielowymiarowej prawdy o rzeczywistości. Wolność nauki wymaga tolerancji wobec różnorodności ujęć poszczególnych dyscyplin i nurtów nauki, ponieważ nikt nie ma monopolu na prawdę. Zagrożeniem wolności nauki jest klimat zacietrzewienia, fanatyzmu, ekskluzywizmu itp. Postulat wolności nauki był ignorowany przez totalitarne ideologie marksizmu i hitleryzmu. Państwa o ustroju marksistowsko-komunistycznym gorliwie realizowały postulat dyktatury proletariatu, wprowadzając surową cenzurę wszelkich prac naukowych i literackich, co uniemożliwiało autonomię badań naukowych. Państwo niemieckie, zdominowane przez ideologię hitleryzmu, w sposób jawny odrzuciło wolność nauki. Efektem tego było palenie książek, a następnie fizyczne niszczenie ludzi nauki i kultury będących w opozycji do nazizmu. Obie wspomniane ideologie są potwierdzeniem nieodzowności wolności nauki i kultury. ham czas wpisu: 2006-02-22 14:38:03

11663

W przeszłości istniały okresy napięcia pomiędzy przedstawicielami nauki a ludźmi Kościoła. Symboliczne w tym względzie było potępienie Kopernika i Galileusza. Współcześnie jednak Kościół w sposób zdecydowany broni postulatu wolności badań naukowych. Idea wolności nauki jest częstym wątkiem przemówień papieża Jana Pawła II. W 1982 r., w uniwersytecie w Bolonii, powiedział: Raz jeszcze należy podkreślić zasadę względnej autonomii instytucji uniwersyteckiej jako gwarancji wolności nauki. Wolność bowiem jest zawsze istotnym warunkiem rozwoju nauki, jeśli chciała ona zachować głęboką godność poszukiwania prawdy i nie być sprowadzona do pełnienia wyłącznie funkcji narzędzia ideologii, zaspokojenia tylko celów bezpośrednich, społecznych potrzeb o charakterze materialnym czy potrzeb gospodarczych. (...) Nauka tym skuteczniej może wpłynąć na praktykę, im większą cieszy się wolnością w poszukiwaniu prawdy. Do respektowania autonomii uniwersytetu wzywał papież również w 1987 r., przemawiając do pracowników nauki w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Apelował wówczas o poszanowanie „wymogu wolności akademickiej” i „słusznej autonomii uniwersytetów”, gdyż są one rzeczywistym sprawdzianem podmiotowości całego społeczeństwa. ham czas wpisu: 2006-02-22 14:37:28

11662

WOLNOŚĆ I GODNOŚĆ Teoria personalizmu stwierdza, że człowiek jest osobą, czyli rozumną i wolną istotą, podmiotem ontologicznym i prawnym swych działań. To stwierdzenie odnosi się do każdego człowieka, ale w sposób szczególny do pracownika nauki. Dlatego dla personalizmu społecznego istotny jest postulat pełnej wolności nauki i całej kultury. Potwierdzają to zarówno międzynarodowe deklaracje praw człowieka, jak i społeczna nauka Kościoła. Powszechna Deklaracja Praw Człowieka z 10 grudnia 1948 r. w artykule 27 stwierdza: Każdy człowiek ma prawo do swobodnego uczestnictwa w życiu kulturalnym społeczeństwa, do korzystania ze sztuki, do uczestnictwa w postępie nauki i korzystania z jego dobrodziejstw. Wolność nauki i kultury jest postulowana w sposób jednoznaczny w soborowym dokumencie o Kościele w świecie współczesnym (nr 59), gdzie czytamy: Wobec tego, że kultura wypływa bezpośrednio z natury rozumnej i społecznej człowieka, potrzebuje ona nieustannie dla swego rozwoju należytej wolności oraz prawowitej możności samodzielnego działania według własnych zasad. Słusznym prawem więc domaga się ona poważania i cieszy się pewną nietykalnością, oczywiście przy zachowaniu praw osoby ludzkiej i wspólnoty, czy to partykularnej, czy uniwersalnej, w granicach dobra wspólnego. Aprobata wolności nauki i kultury jest pełna, a jedynym jej ograniczeniem powinno być dobro osoby i wspólne dobro społeczności (uniwersytetu, narodu, państwa, ludzkości). ham czas wpisu: 2006-02-22 14:36:57

11661

Autonomia nauki, w tym także uczelni wyższych, jest weryfikacją istnienia wolności życia społecznego. Dlatego społeczeństwo obywatelskie powinno respektować i strzec wolności nauki. Nauka jest podstawową formą kultury człowieka, która współcześnie wywiera coraz większy wpływ na całokształt życia ludzkiego w jego wymiarze indywidualnym i społecznym. Nic więc dziwnego, że przedmiotem licznych gwałtownych kontrowersji jest problematyka zakresu wolności naukowej. Jedni przyznają ludziom nauki prawo do nieograniczonej autonomii, inni sugerują możliwość czy nawet konieczność jej limitacji. Przyjmując za podstawę rozważań personalizm społeczny, odwołujący się do kategorii godności osobowej człowieka i związanych z nią fundamentalnych praw, można sformułować następujące paradygmaty: 1. Nauka wymaga wolności zewnętrznospołecznej zagwarantowanej prawem; 2. Nauka może się rozwijać jedynie w klimacie wolności wewnętrznomoralnej uczonego; 3. Dobro osoby ludzkiej i dobro wspólne społeczeństwa wymagają niejednokrotnie prawnych ograniczeń wolności badań naukowych. ham czas wpisu: 2006-02-22 14:35:29

11660

Uniwersytet (z łac. universitas doctorum et studentium czyli ogół doktorów i studentów) - najstarszy rodzaj wyższej uczelni o charakterze nietechnicznym, którego celem jest przygotowanie kadr pracowników naukowych oraz kształcenie wykwalifikowanych pracowników. Jednostki organizacyjne uniwersytetu posiadają uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora co najmniej w dwunastu dyscyplinach, w tym przynajmniej po dwa uprawnienia w dziedzinach nauk humanistycznych, społecznych lub teologicznych, matematycznych, fizycznych lub technicznych, przyrodniczych oraz prawnych lub ekonomicznych. Pierwsze średniowieczne uniwersytety powstały w wieku XII i były wytworem ówczesnej kultury miejskiej. Ich struktura organizacyjno-ustrojowa wzorowana była na instytucjach cechowych. Olbrzymi wpływ na kształt uczelni miał kościół; językiem wykładowym - łacina. Rozkwit uniwersytetów i towarzyszących im ośrodków miejskich datuje się na XIII-XV wiek. Zapoczątkowana w XVII wieku rewolucja naukowa dała bodziec do rozwoju nowożytnych uniwersytetów, które od średniowiecznych odróżniało uniezależnienie od wpływów kościelnych, wprowadzenie języków narodowych jako wykładowych, a także skierowanie nacisku na osobistą pracę naukową profesorów i swobodę prowadzonych przez nich badań naukowych. ham czas wpisu: 2006-02-22 14:32:38

11659

prymitywizm jest niestety wszechobecny ale na szczęście tak długo dzban wodę nosi nim urwie się ucho ! ham czas wpisu: 2006-02-22 14:14:00

11658

Zredukowana do swoich najbardziej podstawowych elementów dyskusja o przyszłości świadomie powinna być głoszona o tym czego pragniemy społecznie i z czego wnioskujemy jaka możliwie jest technologia. Wszyscy z nas rozkoszują się wygodą centralnego ogrzewania, spłukiwających toalet, czy elektrycznego oświetlenia - lecz nie kosztem naszej ludzkości. Może są one możliwe razem, lecz może nie”. ham czas wpisu: 2006-02-22 14:12:03

11657

Czasy postindustrialne odcięły się częściowo od zachwytu i niezłomnej wiary w postęp techniczny, a zatem i cywilizacyjny. Kończąc z tym pozytywistycznym chłamem zrodziły pierwsze punkty oporu wobec globalnej cywilizacji i stosunkom władzy i technologii w niej panującej. Lata 60-te zapoczątkowały głęboką krytykę władzy i technologii, inspirując do dziś radykalnych ekologów, zielonych anarchistów itd. Od tego czasu zaczęła rozwijać się myśl anarcho-prymitywistyczna. Pierwszym z ognisk skupiających się wokół tej tematyki była anarchistyczna grupa z Detroit publikująca pismo „Fifth Estate”. W 1979 roku wyraźnie odżegnali się od sentymentalnego powrotu do natury czy podróży wstecz: „Pozwólcie nam uprzedzić krytyków, którzy oskarżyliby nas o pragnienie powrotu ‘do jaskiń’ lub zwyczajnego pozorowania naszej roli, tj. cieszenia się komfortami cywilizacji w chwili bycia jej najsurowszymi krytykami. My nie pozujemy epokę kamienia jako modelu naszej utopii (…), ani też nie sugerujemy powrotu do zbierania i polowań jako środków dla naszego bytowania. Raczej nasze rozpatrywanie w pojęciach przed cywilizacyjnych sprzeciwia się pojęciu, że ludzie zawsze żyli z budzikami i w otoczeniu fabryk. Atakuje ono powszechną amnezję, której rodzaj przedstawia się również w jej genezach jak i rozmaitościach społecznego zjednoczenia, które istniało na przestrzeni dziesiątków tysięcy lat przez wzniesieniem państw. Oznajmia ono, że praca nie zawsze była kryterium ludzkiej egzystencji i że miasta i fabryki nie zawsze niszczyły środowiska. Zapewnia ono, iż był to czas kiedy ludzie żyli w harmonii z sobą nawzajem, oraz z swym naturalnym otoczeniem, z których obydwa znali dokładnie… ham czas wpisu: 2006-02-22 14:11:42

11656

Anarcho-prymitywizm odchodzi od takiego wyobrażenia, tj. idei prymitywu jako genezy i źródła. Poszukuje natomiast bardziej radykalnych sposobów odejścia od struktur zachodniej cywilizacji. Łączy krytyczne analizy cywilizacji wraz z powtórnym oszacowaniem prymitywu. Te dwa wzajemne powiązania są bardzo istotne dla zrozumienia tego nurtu. Nie zajmuje się zatem - kopiowaniem prymitywnych ścieżek życia, lecz oszacowuje prymityw i poszukuje w nim inspiracji - jednak tylko w takich granicach w jakich nie zaprzecza się podstawowym anarchistycznym analizom. Jest procesem ocknięcia się, odnowienia. Jest on - jak Moore przytacza - trybem myśli i akcji, światopoglądem, trybem życia w sensie, którego Hakim Bay określił jako ontologiczną anarchię. Jest on przeciwstawieniem się aby iść prymitywnie, oraz głosi potrzebę powstania prymitywu jeszcze raz. Tak więc ma on na CELU ujawnienie i tropienie związków władzy w różnorodności form oraz realizowanie syntezy współczesnej anarchii z prymitywem, pełnej podziwu wizji opartej na Ziemi. Nurt ten odrzuca całą ideologię i władzę - na rzecz integralnego przeżycia teraźniejszości. Nie jest zatem poplecznikiem żadnej ideologii, a osoby podzielające uwagi tego nurtu często nie życzą nazywania ich prymitywistami, anarcho-prymitywistami, czy jakąkolwiek inną ideologiczną etykietą. Jest to zatem poręczna nazwa, używana do scharakteryzowania różnych ludzi pod wspólnym projektem. Prymitywizm łączy w sobie elementy z różnych przeciwstawnych nurtów - ekologicznej świadomości, anarchistycznego antyautorytetyzmu, feministycznej krytyki, idei Sytuacjonistów, teorii zero-work, technologicznego krytycyzmu, podążając jednak ponad opozycją do pojedyńczych form władzy, aby odrzucić je wszystkie i przedstawić radykalną alternatywę. Nurt ten koordynowany jest przez sieć kontaktową Primitivist Network z Anglii. Znane mi anglo-języczne pisma zajmujące się tematyką prymitywistyczną to - Green Anarchist, Fifth Estate, Anarchy: journal of desire armed. ham czas wpisu: 2006-02-22 14:10:30

11655

Po pierwsze mylna jest teza, iż prymitywi zamieszkują świat - wieczny i nie zmieniający się. Historia, jak trafnie określa Perlman mianem „swojej opowieści”, jest opowieścią dominacji i kontroli, która jest swym narratorem. Prymitywy jednak wbrew powszechnym przekonaniom nie należą do struktur tejże opowieści, zatem nie zajmują tego typu miejsca w chronologii. Ponadto wyobrażenie to odmawia prymitywom możliwości rozwoju, co zostało historycznie wykorzystane do scharatkteryzowania ich jako - zacofanych, uzasadniając tym samym potrzebę zachodniej interwencji w imię postępu. Po drugie. Zachodni prymitywizm podtrzymuje koncepcję historii liniowej, odrzucając inne sposoby konceptualizacji czasu i przestrzeni. Ponownie daje to uzasadnienie dla ideologii postępu, mającego uwolnić prymityw - jako stan, punkt w historii - od prostoty i kłopotliwych poróżnień, dając mu szansę rozwoju - w ramach swoich struktur. Po trzecie. Ten sposób wyobrażenia prymitywu cechuje się również stawianiem wyraźnej granicy pomiędzy „nami” a „nimi”-prymitywami. Tak też prymityw zawsze jest innym, był dawno, dawno temu i daleko od nas. Pomimo tego, że teraźniejszość przestrzeni i czasu prymitywów, ich specyfika została zatracona - w procesie powrotu do źródeł wyobrażenie prymitywów rysuje się jako sielanka, którą ma się właśnie odnaleźć w ramach nie ich lecz zachodniej historii (John Moore, Powrót do domu) ham czas wpisu: 2006-02-22 14:09:38

11654

Nurt prymitywistyczny, zwany również anarcho-prymitywizmem, radykalnym prymitywizmem, ruchem anty-cywilizacyjnym czy technologicznym -niestety jest właściwiej opisany niż nazwany. Nie należy go również mylić z prymitywizmem w sztuce. Pod hasłem zachodniego prymitywizmu, powrotu do korzeni, źródeł - powierzchownie może się kryć również idea anarcho-prymitywizmu. Prawdopodobnie zawiodę niektórych z was - jednak rzecz ma się trochę inaczej. Niestety często jest tak, że radykałowie także pozostają na tej powierzchownej, wydawać by się mogło dość atrakcyjnej idej - powrotu do źródeł. Wyobrażenia prymitywu, które bierze się z takiego myślenia często było wykorzystywane do uprawomocnienia rasizmu i imperializmu w historii Zachodu. Teza, że Zachód czy inna polityczna-kulturowa część naszej cywilizacji może odkryć swoje źródła przez podróż do prymitywu, zawiera wiele sprzeczności. ham czas wpisu: 2006-02-22 14:08:37

11653

Prymitywizm – tendencja w literaturze i sztuce XX w., której rzecznicy zgłaszają sprzeciw wobec świata cywilizacji technicznej, wzorów racjonalistycznego myślenia, przymusów organizacji współczesnego życia społecznego, sztuczności form artystycznych i postulują powrót do pierwotności: do natury nie zniewolonej jeszcze przez technikę, do prostych form współżycia społecznego, do nie skrępowanej przez konwencje kulturalne spontanicznej ekspresji przeżyć i emocji, do twórczości żywiołowej i bezpośredniej uprawianej bez oglądania się na panujące kanony estetyczne. Tendencja ta w różnych swoich składnikach występowała w wielu kierunkach artystycznych, m.in. w (-) futuryzmie, ekspresjonizmie, (-) dadaizmie, (-) surrealizmie. Wyrażała się w koncepcji poety jako człowieka pierwotnego, w kreacjach bohaterów-prostaczków, w swoistym kulcie dzikości i barbarzyństwa, w nawiązaniach do twórczości ludowej, naiwnej i prymitywnej, w upodobaniu do jarmarcznej tandety, kiczu, form kalekich, tematów "niskich" i odmian języka znajdujących się poza standardami mowy warstw wykształconych. ham czas wpisu: 2006-02-22 14:06:20

11652

Prymitywizm socjalistyczny 1. Cecha sztuki ludów pierwotnych, także sztuki ludowej i sztuki dziecięcej. 2. Kierunek w sztuce współczesnej; spontaniczna twórczość artystów (najczęściej samouków), którzy nie są związani z żadnymi kierunkami sztuki współczesnej ani tradycjami sztuki ludowej lub dziecięcej. Polega na upraszczaniu oraz często deformacji i stylizowaniu, skłonności do skrajnego realizmu. ham czas wpisu: 2006-02-22 14:05:00

11651

Socjalizm = Искусство Быть Дебилом ce tout nic dodać nic ująć rien ne va plus ham czas wpisu: 2006-02-22 14:02:15

11650

* poniżej 25 IQ Wechslera - upośledzenie umysłowe w stopniu głębokim: poziom funkcjonowania odpowiadający 3 r.ż. Możliwe jest opanowanie tylko najprostszej samoobsługi. Osoby te żyją krótko, rodzą się najczęściej zdeformowane fizycznie, przez całe życie wymagają opieki instytucjonalnej. Najwięcej osobników tego gatunku znajduje się wsód elektoratu SLD i klakieów niezdolnych do samodzielnego życia na własna rękę. Pojęcie niedorozwoju umysłwego w sposób konsekwentny kojarzy sie z pojęciem socjalizmu. Zastanówmy się czy wsód małp naczelnych byłoby możliwe wprowadzenie zasad soscjalistycznej gospodarki zasobami naturalnymi i zniweczenie naturalenej hierarchii. Te gatunki jak uczy ewolucjonizm jako niedostowane do realiów podlegaja eliminaccji jako niezdolene do życia bez opieki socjalnej przez innych odpowedzialnych i wykształconych ludzi. facit. ham czas wpisu: 2006-02-22 13:59:32

11649

Klasyfikacja deficytów intelektualnych Poniżej 70 punktów IQ Wechslera: * 69 – 55 IQ Wechslera - upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim: poziom intelektualny charakterystyczny dla 12 roku życia. Ta forma deficytu intelektualnego stanowi najwięcej rozpoznań. Osoby takie są samodzielne i zaradne społecznie, nie powinny jednak wykonywać zawodów wymagających podejmowania decyzji, ponieważ nie osiągnęły etapu myślenia abstrakcyjnego w rozwoju poznawczym. Życie rodzinne przebiega bez trudności. W socjalizacji mogą nabywać zaburzeń osobowościowych, ze względu na atmosferę otoczenia i stosunek innych. Obecnie istnieje tendencja do wprowadzania zajęć korekcyjnych, przy intensywniejszym trenigu poznawczym w dłuższym czasie osoby z upośledzeniem w stopniu lekkim osiągają podobne wyniki co osoby z przeciętnym IQ. Do 12 r.ż. brak różnic rozwojowych. * 54 – 40 IQ Wechslera - upośledzenie umysłowe w stopniu umiarkowanym: funkcjonowanie intelektualne na poziomie 9 r.ż. W okresie przedszkolnym istnieją trudności z nabywaniem reguł społecznych (lojalność, współdziałanie), a także niezręczność fizyczna, powolny rozwój motoryczny. Poza tym do 9 r.ż. rozwój jest prawidłowy. Osoby takie mogą nabywać umiejętności samoobsługowe, nie gubią się w dobrze znanym terenie, mogą pracować w zakładach pracy chronionej. Nie powinny zakładać rodzin. * 39 – 25 IQ Wechslera - upośledzenie umysłowe w stopniu znacznym: poziom rozwoju 6-latka. Około 4-5 r.ż. zauważalne spóźnienie rozwoju psychofizycznego. Osoby te mogę opanować samoobsługę, przy stałej opiece mogą wyuczyć się czynności domowych, ale nie są zdolne do wyuczenia zawodu. Moga podejmować prace nie wymagające kwalifikacji. ham czas wpisu: 2006-02-22 13:59:08

11648

Академия Научного Дебилизма Искусство Быть Дебилом debil osobnik ograniczony, niedorozwinięty umysłowo. debilizm ociężałość umysłowa; por. oligofrenia. Etym. - łac. debilis 'słaby, bezsilny'. Debilizm - nie używany obecnie, ze względu na negatywne znacznie w języku potocznym, termin medyczny określający niedorozwój umysłowy lekkiego stopnia. Idiotyzm nie używany obecnie ze względu na negatywne znaczenie w języku potocznym termin medyczny oznaczjący niedorozwój umysłowy znacznego stopnia. Idiotyzm rodzinny to dawna nazwa choroby Tay-Sachsa Imbecylizm - nieużywany obecnie, ze względu na negatywne znacznie w języku potocznym, termin medyczny określający niedorozwój umysłowy znacznego stopnia. Kretynizm, matołectwo, obecnie nieużywany termin oznaczający niedorozwój umysłowy ciężkiego stopnia powstały w wyniku wrodzonej pierwotnej niedoczynności tarczycy. Obniżenie poziomu rozwoju intelektualnego to zaburzenie rozwojowe polegające na znacznym obniżeniu ogólnego poziomu funkcjonowania intelektualnego, któremu towarzyszy deficyt w zakresie zachowań adaptacyjnych (w szczególności niezależności i odpowiedzialności). Jeżeli IQ Wechslera wynosi pomiędzy 70 – 90 i stan ten nie ma podłoża organicznego, a zachodzi deficyt umiejętności mówi się o ociężałości umysłowej (DSM IV - niepełnosprawnosć wyuczona). ham www.debilizm.com czas wpisu: 2006-02-22 13:57:05

11647

Krótko o aborcji Problem aborcji - przepraszam za ten truizm - nie jest łatwy. Dlatego nie będę się zajmował skomplikowanymi przypadkami zagrożenia życia matki czy gwałtu. Chciałbym jednak zdecydowanie rozprawić się z nazwijmy to, „feministycznym proabortyzmem”. Embrion i płód traktuje się tutaj jako narośl na ciele kobiety i konsekwentnie, jakiekolwiek zakazy i nakazy są traktowanie jako naruszenie wolności. Ciało kobiety należy tylko do niej i co jest oczywiste, może ona robić z nim co tylko chce. Trudno się z tym nie zgodzić. Cały problem leży w tym, czy (1) połączenie komórki jajowej i plemnika jest rzeczywiście rodzajem narośli (coś jak rak), czy też nie. A jeśli nawet nie, to (2) czy już to coś jest człowiekiem czy jeszcze nie. Na pierwszy problem medycyna odpowiada jednoznacznie. DNA zawarte w komórce powstałej po zapłodnieniu jest powielane miliony razy. 100-letni staruszek ma w każdej komórce swego ciała dokładnie to samo DNA (o ile nie ma raka), którego „składniki” niosły w sobie plemnik i jajeczko. Zatem jeśli dajemy matce prawo do decydowania o losie tej kupki kwasu dezoksyrybonoukleinowego, to czemu nie pójść dalej i nie pozwolić 120-letniej mamusi naszego staruszka, pozwolić „z pewnym opóźnieniem” zadecydować o losie jej narośli? Zagalopowałem się. Ważne jest, że zygota, płód itd., itp., jest czymś odrębnym od jej nosicielki. ham czas wpisu: 2006-02-22 09:52:59

11646

Morderca sam się pozbawia życia. Podobnie jak człowieka, który się kładzie na tory, nie zabija maszynista pociągu. Powieszenie mordercy nie jest naszym wyborem, ale konieczną konsekwencją jego własnego działania. Ad 2. Jest to oczywista nieprawda. O ile ludzie wierzący uznają Boga za stwórcę świata, Adama i Ewy, to nawet oni nie twierdzą, że zostali bezpośrednio stworzeni przez Boga. W pośredni sposób (poprzez stworzenie świata i prarodziców) jest oczywiście Bóg dawcą życia, ale bezpośrednio są nimi rodzice. Zatem w myśl tej zasady, trzeba uznać prawo rodziców do pozbawiania życia swoich dzieci! I to nie tylko tych nienarodzonych. Wiek nie sprawia, że przestajemy być dziećmi swoich rodziców. Zatem w myśl zasady "tylko x jest dawca życia, zatem tylko x ma prawo je odebrać", trzeba uznać prawo rodziców, czyli dawców życia, do pozbawiania życia swoich dzieci. Ad 3. Jest to sprytny argument na który w pewnej mierze już odpowiedziałem w 1 punkcie. Tutaj chcę tylko dodać, że osoba posługująca się tym argumentem popełnia błąd kontaminacji. Sugeruje bowiem, że morderstwo i powieszenie mordercy, z racji wspólnego jądra - pozbawienia życia, jest tym samym. Jednak ta sama osoba za oczywiste uznaje rozróżnienie między zaplanowanym zabójstwem i przypadkowym, mimo, że w obu tych wypadkach, również ktoś pozbawia kogoś życia. ham czas wpisu: 2006-02-22 09:49:56

11645

Krótko o karze śmierci Krótko i miażdżąco zamierzam uderzyć prawym prostym w szkodliwą i co gorsza, nieludzką koncepcję zastąpienia kary śmierci dożywociem. Ta oraz jakakolwiek inna próba zniesienia kary śmierci nie służy nikomu prócz mordercom. Ale do rzeczy. Jakie argumenty są najczęściej podnoszone przez abolicjonistów. * 1. Człowiek nie ma prawa zabijać. * 2. Tylko Bóg daje życie, zatem tylko Bóg ma je prawo odebrać. * 3. Pozbawiając mordercę życia, stajemy się tacy sami jak on. * 4. A co jak sąd się pomyli, nie można przecież człowiekowi zwrócić życia. Ad 1. Trzeba się z tą oczywistością zgodzić. Z powodu tej właśnie prawdy morderca umiera. Błąd abolicjonistów polega na tym, że sugerują oni, iż to społeczeństwo (sąd, prokurator itp.) wiesza zbrodniarza. Tak jednak nie jest. ham czas wpisu: 2006-02-22 09:49:05

11644

o komunizm - partie komunistyczne wyznawały ideologię określaną jako marksizm-leninizm; ich program przewidywał budowę państwa o gospodarce planowej. Ruch komunistyczny uległ dalszym podziałom (trockizm, maoizm, eurokomunizm). Pod koniec XX wieku i na początku XXI wiek w obliczu fiaska komunizmu sowieckiego wiele partii komunistycznych przyjęło program socjaldemokratyczny. W Polsce do koncepcji komunizmu odwołuje się Komunistyczna Partia Polski. o narodowy socjalizm - partie narodowosocjalistyczne łączyły ze sobą idee socjalizmu i nacjonalizmu. Ich doktryna gospodarcza była zazwyczaj etatystyczna, zachowywały jednak poglądy swego rodzaju konserwatywne w kwestii obyczajowej. Popularność zdobyły w pierwszej połowie XX wieku, we Włoszech i w Niemczech. * W marksizmie, typ państwa i społeczeństwa, w który przekształca się kapitalizm i który poprzedza komunizm: jego cechą konstytutywną jest zasada "od każdego według jego zdolności, każdemu według jego pracy". Państwa rządzone przez partie komunistyczne oficjalnie określały się jako "socjalistyczne", chociaż socjaldemokraci uważali to określenie za nieadekwatne. * Realny socjalizm - określenie używane na rzeczywistą formę rządów w krajach rządzonych przez partie komunistyczne, cechującą się wieloma odstępstwami od idei socjalizmu. * Jako "socjalistyczną" określano także gospodarkę planową, a także politykę gospodarczą zwiększającą równość ekonomiczną kosztem wolności gospodarczej. Narzędziami takiej polityki były: o redystrybucja dochodu narodowego (progresywne podatki, dotacje do towarów i usług); o reglamentacja towarów i usług; o nacjonalizacja (najczęściej upaństwowienie) środków produkcji, także wspieranie spółdzielczości. ham czas wpisu: 2006-02-22 09:19:50

11643

* Ruchy społeczne inspirowane ideologiami socjalistycznymi i partie polityczne określające się jako socjalistyczne. Partie te zostały zjednoczone w 1864 roku w ramach I Międzynarodówki (Międzynarodowego Stowarzyszenia Robotniczego). Później ruch socjalistyczny podlegał podziałom z powodu sporów ideologicznych, stosunku do ZSRR, taktyki działania. Główne siły w ruchu socjalistycznym XX wieku to: o socjaldemokracja - partie socjaldemokratyczne realizowały interwencjonizm państwowy w ramach gospodarki rynkowej; dużą wagę przywiązywały do demokracji, oraz polityki laickiej, upowszechnienia oświaty, pokojowej polityki międzynarodowej. Obecnie dużą rolę odgrywają w krajach europejskich, także w Kanadzie, Australii, Ameryce Łacińskiej, m.in SPD w Niemczech, Partia Pracy w Wielkiej Brytanii, Partia Pracy w Holandii. W Polsce do koncepcji socjademokratycznej odwołują się partie RACJA Polskiej Lewicy i Polska Partia Pracy. o demokratyczni socjaliści - partie na lewo od socjaldemokracji, krytykujące zarówno przesuwanie się w stronę centrum sceny politycznej głównych partii socjaldemokratycznych, jak i odcinające się od antydemokratycznego leninizmu. Najsilniejsze w Europie i Ameryce Południowej, m.in. Partia Lewicy w Szwecji, Socjalistyczna Partia Ludowa w Danii, Partia Lewicy w Niemczech, Blok Lewicy w Portugalii. W Polsce do koncepcji demokratycznego socjalizmu odwołuje się organizacja Młodzi Socjaliści oraz Polska Partia Socjalistyczna. ham czas wpisu: 2006-02-22 09:19:22

11642

Socjalizm Z Wikipedii, wolnej encyklopedii. Skocz do: navigation, szukaj Socjalizm - wieloznaczne pojęcie, odnoszące się do prób zmniejszenia nierówności społecznych i upowszechnienia świadczeń socjalnych, i/lub poddania gospodarki kontroli społecznej (poprzez instytucje państwowe, samorządowe, korporacyjne lub spółdzielcze). Socjalizmem w szczególności określa się: * Rodzaj ideologii politycznej, wywodzącej się z utopijnej filozofii politycznej rozwijanej w latach 30. i 40. XIX wieku we Francji (np. Saint-Simon, Pierre Leroux) i Anglii (Charles Fourier, Robert Owen). Celem socjalistów było zbudowanie społeczeństwa bez ubóstwa, gdzie siły rynkowe nie są głównym mechanizmem podziału bogactwa oraz w którym funkcjonowanie społeczeństwa opiera się na wspólnej własności, wzajemnej współpracy i altruizmie. Teoretykami socjalizmu połowy XIX w. byli: Karol Marks, Fryderyk Engels, Pierre Proudhon i Michał Bakunin twórcy marksizmu, anarchizmu i anarchosyndykalizmu. Wkrótce na gruncie marksistowskiej wersji socjalizmu powstała ideologia komunistyczna oraz ideologia socjaldemokratyczna. Elementy ideologii socjalistycznej były także łączone z nacjonalizmem (nazizm), chrześcijaństwem , islamem etc. ham czas wpisu: 2006-02-22 09:18:26

11641

Sytuacja prawna w Polsce Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej: Art. 13. Zakazane jest istnienie partii politycznych i innych organizacji odwołujących się w swoich programach do totalitarnych metod i praktyk działania nazizmu, faszyzmu i komunizmu, a także tych, których program lub działalność zakłada lub dopuszcza nienawiść rasową i narodowościową, stosowanie przemocy w celu zdobycia władzy lub wpływu na politykę państwa albo przewiduje utajnienie struktur lub członkostwa. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny, tekst ujednolicony po zmianie z 11 września 2003 r. (Dz. U. Nr 179 z 20 paźdz. 2003r., poz. 1750): Art. 256. Kto publicznie propaguje faszystowski lub inny totalitarny ustrój państwa lub nawołuje do nienawiści na tle różnic narodowościowych, etnicznych, rasowych, wyznaniowych albo ze względu na bezwyznaniowość, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Art. 257. Kto publicznie znieważa grupę ludności albo poszczególną osobę z powodu jej przynależności narodowościowej, etnicznej, rasowej, wyznaniowej albo z powodu jej bezwyznaniowości lub z takich powodów narusza nietykalność cielesną innej osoby, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. ham czas wpisu: 2006-02-22 09:16:28

11640

Ustrój realnego socjalizmu w fazie rozwoju charakteryzował: szybki wzrost gospodarczy (nacisk na produkcję, wykorzystanie rezerw siły roboczej, zwiększona eksploatacja zasobów naturalnych), zmniejszenie funduszy na infrastrukturę i ochronę środowiska, mobilizacja ludności metodami przymusu politycznego i policyjnego, masowe przemiany społeczne (urbanizacja, wzrost wykształcenia, ruchliwość społeczna). Te cechy rozwoju decydowały o poparciu komunizmu przez te grupy społeczne, które odniosły korzyści ze zmian. Były też przyczyną popularności międzynarodowej. Po wyczerpaniu łatwo dostępnych zasobów i w skutek narastania zjawisk biernego oporu oraz korupcji, nastąpiła faza utraty atrakcyjności ideologicznej i praktycznej. Nastąpił spadek dyscypliny społecznej i brak zdolności do wprowadzania innowacji. Pojawiły się zorganizowane ruchy emancypacyjne ("Solidarność"). Gospodarka przeżywała coraz poważniejsze trudności. Było to przyczyną znalezienia się ustroju realnego socjalizmu w fazie stagnacji i przewlekłego kryzysu, a w konsekwencji upadku w latach 1989-1992 w większości państw. ham czas wpisu: 2006-02-22 09:13:53

11639

Komunizm obecnie Ustrój komunistyczny - uważany jest za ustrój bezklasowy, uwolniony od instytucji państwa - najwyższe stadium rozwoju społeczeństwa socjalistycznego. Nigdzie nie został zrealizowany. Był natomiast uznawany za cel, do którego miały dążyć społeczeństwa socjalistyczne. W praktyce państw rządzonych przez partie komunistyczne i robotnicze występował (i w niektórych krajach nadal trwa) ustrój nazywany realnym socjalizmem (który zastąpił wcześniej stosowane określenie dyktatura proletariatu). Ustrój realnego socjalizmu ukształtował się wyłącznie w państwach, w których partie komunistyczne zdobyły władzę. Charakteryzował się dominacją partii we wszystkich sferach życia publicznego, które zawładnęły ustawodawstwem, prawem, a nawet życiem prywatnym obywateli; sprawowały monopol w zakresie ideologii i upaństwowionej gospodarki. Rządy partii komunistycznych lub robotniczych realizowano metodami przymusu i terroru o różnej dynamice i stopniu nasilenia, przy równoczesnym odcięciu kontaktów i swobody wymiany ze światem zewnętrznym. ham czas wpisu: 2006-02-22 09:13:32

11638

Komunizm (łac. communis - wspólny, powszechny) - system społeczno-polityczny stworzony w myśl zasad ideologii komunistycznej. Ideologia System poglądów głoszący program całkowitego zniesienia ucisku i wyzysku społecznego, postulujący powszechność, równość i sprawiedliwość oraz zbudowanie społeczeństwa bezklasowego opartego na społecznej własności środków produkcji i sprawiedliwym podziale dóbr. Były to przesłanki realizacji zasad równości we wszystkich dziedzinach życia społecznego. Elementy ideologii komunistycznej np. dotyczące sprawiedliwości można spotkać już u Platona. Idee równości i wspólnoty zyskały na znaczeniu w okresie rewolucji francuskiej 1789-1799 (prekursorzy: Henri de Saint-Simon, Charles Fourier). Były one wtedy odmianą socjalizmu. Duży wpływ na rozwój ideologii komunistycznej miał wzrost uprzemysłowienia i przemiany społeczne z tym związane. Odrębnego znaczenia nabrały w ideologii marksistowskiej. Twórcami koncepcji komunistycznych, którzy przekształcili komunizm z utopijnego ideału (socjalizm utopijny) w rewolucyjną teorię byli Karol Marks i Fryderyk Engels. Posługiwali się przy tym metodologią przypominającą naukową formę dyskursu, zaś ich ambicje sięgały stworzenia "naukowej teorii dynamiki społeczeństw". Tak zwany komunizm naukowy, określając kierowniczą rolę i zadania klasy robotniczej w walce z kapitalistycznym ustrojem, stał się ideologią rewolucyjną ruchu robotniczego oraz teoretycznym narzędziem i celem przebudowy społeczeństwa i stosunków społecznych w krajach, w których klasa robotnicza w sojuszu z masami pracującymi dokonała rewolucyjnego przewrotu i podjęła wysiłek budowy socjalizmu. W XX wieku komunizm został rozwinięty przez Włodzimierza Lenina i w zastosowaniu do warunków nowej epoki stał się ideologiczną podstawą partii bolszewickiej. ham czas wpisu: 2006-02-22 09:11:37

11637

komunizm jest zbrodnią przeciw ludzkości a ideologia SLd jako kontynuatorta opium dla tepego luda - kto wierzy w rzetelnośc i szczerość Cimoszewicza jako reprezentanta proletariatu ? Obecnie kiedy proletariat może się bogacić na konatraktach w Grecji i Portugalii - postepowa SLD jest dobra dla naiwnych Kozaków i Białorusinów i rosyjskich meneli tęskniących za internacjonalistycznym braterstwem. Pozdrawiamy towarzysza Cimoszewicza, Kwasniewskiego, Oleksego i Siwca. CHWD na wieki wieków. Amen. ham czas wpisu: 2006-02-22 09:10:04

11636

# Tolerancja w socjologii - postawa społeczna i osobista odznaczająca się poszanowaniem poglądów, zachowań i wyglądu innych ludzi, a także ich samych. # Tolerancja religijna - postawa tolerancji dla poglądów religijnych innych osób ham czas wpisu: 2006-02-22 01:01:34

11635

Jan Paweł Wielki Po śmierci papieża, wielu duchownych przedstawicieli Watykanu, a także wielu wiernych oraz w mass-mediach zaczęto dodawać mu nowy przydomek nazywając go Janem Pawłem Wielkim. Tylko trzech papieży w historii Kościoła katolickiego nosiło taki przydomek. Przydomek ten pojawił się po raz pierwszy w homilii wygłoszonej przez kardynała Angelo Sodano w czasie żałobnej mszy na placu św. Piotra w niedzielę 3 kwietnia 2005 (nazajutrz po śmierci Jana Pawła II) ham czas wpisu: 2006-02-22 00:58:09

11634

jestem najnowocześniejszym konserwatywnym liberałem w Polsce i tu jest zawarte nasze małe kompendium konserwatywnego liberalizmu - prawdopodobnie jedynej słusznej opcji dla Polski w dobie gospodarczego globalizmu w przededniu hegemonii gospodarczej Chin na świecie i narastąjćego konfliktu etniczno-kulturalnego na styku świata chrześcijańsko-juadaistycznego i islamu. Gradienty społeczne na styku formacji społeczno-polityczno-religijnych zawsze manifestuja się wojnami. Myślowy uniformizm jest zgubny w dywersyfikacji zgubne jest brak dystansu i agresja. Polska jest pięknym krajem i ludzie w niej zasługują na wiedzę i mądrość, pragne ich z przyjaciólmi tutaj zgromadzić. Polska jest naszym domem. Ten dom ochroni nas przed śniegiem i deszczem i da nam ciepło. Ale musimy wznosić fundamenty ściany i trwały dach. Fundamentami jest edukacja, ścianami wojsko i policja a dachem rożsaek i korzystanie z kumulatywnej mądrości na całym świecie. Internet nie jest dla wyzwisk ale do pozyskiwania wiedzy. A życie do konfrontacji w zdobywaniu mądrości. To nie jest metafizyka. To jest neo-neo-tomizm - po prostu wracanie do silnych korzeni tradycji europejskiej od antyku po dzień dzisiejszy - rozwoj nastepuje nieprzerwanie i tu odbywa sie kataliza. ham czas wpisu: 2006-02-22 00:51:34

11633

b. Wolność osobista Zwykle prawicę utożsamia się z poparciem brakiem wolności osobistych, na przykład zdecydowanym sprzeciwem wobec wolnościom seksualnym, w tym zdecydowana opozycja wobec równouprawnienia związków osób o orientacji seksualnej różnej od heteroseksualnej, niechęcią do innych ras i narodów, często sprzeciwem wobec legalizacji narkotyków, dążniem do uniformizacji wyglądu, światopoglądu i dążeń kulturowych społeczeństwa. Z drugiej strony libertarianie całkowicie popierają wolność osobistą, uznając za jedyne jej ograniczenie wolność innych ludzi. Konserwatywni liberałowie, choć będący zwolennikami tradycyjnych stosunków społecznych i przeciwni przenoszeniu pewnych kwestii do sfery publicznej (a więc uznający konieczność istnienia tabu) są w przeciwieństwie do innych grup uznawanych za skrajną prawicę (z wyjątkiem libertarian) bardzo wrażliwi na punkcie ograniczenia wolności słowa. ham czas wpisu: 2006-02-22 00:41:14

11632

Zakres wolności: a. Wolność gospodarcza Wśród partii zaliczanych do skrajnej prawicy istnieją dwa całkowicie odmienne poglądy na kwestie gospodarcze. Nieco częstsze jest podejście populistyczne oparte o solidaryzm społeczeństwa, grupy etnicznej lub narodu często wymuszany przez interwencjonizm państwowy. Bywa, że jest on kojarzony z socjalizmem, zwłaszcza przez libertarian i konserwatywnych liberałów. Interwencjonizm występuje w programach zarówno partii powszechnie uważanych za skrajnie prawicowe jak i partii lewicowych. Drugi wariant to podejście wolnorynkowe. W tym przypadku pomoc socjalna państwa dla obywateli i podmiotów gospodarczych powinna być jak najmniejsza. Kompensuje się to podejściem do własności prywatnej, która jest honorowana jako jedna z najwyższych wartości. W tym podejściu państwo nie pomaga ale jednocześnie zrzeka się większości roszczeń gospodarczych. Zwolennicy tego podejścia często uważają, że przedstawione w poprzednim akapicie nie może być uznane za prawicowe, wobec czego uznają nazywanie zwolenników interwencjonizmu "skrajną prawicą" za błąd. ham czas wpisu: 2006-02-22 00:40:00

11631

Kto jest zaliczany do skrajnej prawicy? Określenie to zwykle jest używane dla opisu osób lub grup o charakterze konserwatywnym, monarchistycznym albo narodowym. Często za skrajną prawicę uważani są także libertarianie i konserwatywni liberałowie, którzy jednak albo to negują, gdyż według nich tradycyjny podział na lewicę i prawicę nie oddaje charakteru polityki, a libertarian od skrajnej prawicy odróżnia pogląd na wolność osobistą, albo przeciwnie: uważają, że ugrupowania zaliczane powszechnie do skrajnej prawicy prezentują tak naprawdę lewicowe poglądy na gospodarkę. ham czas wpisu: 2006-02-22 00:38:52

11630

Ochlokracja (gr. óchlos - tłum, motłoch i kratéõ - władam) - zwyrodniała forma demokracji, w której władza jest sprawowana bez żadnych struktur i zasad prawnych, bezpośrednio przez niezorganizowany i ulegający zmiennym emocjom tłum. Wpływ na władzę mają wszyscy, bez względu na urodzenie lub przynależność obywatelską. ham czas wpisu: 2006-02-22 00:33:57

11629

pozytywnym skojarzeniem, choć może już niemodnym, jest metaforyczne określenie "arystokracja ducha", na określenie osób światłych i kulturalnych, przerastających swą osobowością przeciętnego, nawet wykształconego człowieka. ham czas wpisu: 2006-02-22 00:32:34

11628

W ustroju arystokratycznym podmiotem władzy państwowej była grupa „najlepszych", nie odpowiedzialna przed narodem, ale sprawująca rządy wedle własnego uznania. Rządy arystokratyczne mogły mieć charakter bardzo różnorodny, bardziej lub mniej ograniczony. Najczęściej jednak arystokracja miała charakter czysto świecki i powstawała w drodze wyboru, na podstawie pewnych z góry ściśle określonych reguł, albo też miała charakter dziedziczny, kiedy to poszczególne urzędy publiczne przechodziły z ojca na syna na podstawie zasady dziedziczenia. Tak wyróżniona arystokracja stanowiła oddzielną klasę społeczną. Arystokracja, w szerszym tego słowa znaczeniu, jest wynikiem procesu różnicowania się społeczeństwa i dlatego pojawia się w takiej czy innej postaci we wszystkich ustrojach społecznych. Arystokracja występowała u Inków i Majów, arystokrację rodową wytworzyło wiele pierwotnych społeczności. Różny był czynnik wyodrębniający osoby uprzywilejowane od reszty. Czynnikiem tym może być piastowanie wyższych urzędów; prowadzi to do powstawania tzw. arystokracji urzędniczej, dążącej do przekazywania urzędów z ojca na syna. Ważnym czynnikiem różnicującym społeczeństwa jest majątek, o czym wspomniano wcześniej. Dobrym przykładem na nowoczesne użycie słowa "arystokracja" jest wyrażenie arystokracja robotnicza, ukute przez Engelsa na określenie warstwy wysokowykwalifikowanych robotników. Zupełnie współczesnym nawiązaniem do wyodrębniania się warstw wyższych w społeczeństwach jest termin "czerwona arystokracja" na określenie bardzo dobrze sytuowanych i piastujących wysokie urzędy osób o komunistycznym życiorysie politycznym. Często stosuje się nawet tytulaturę rodem z zachodnich herbarzy, jak "baron SLD". Innym, tym razem pozytywnym skojarzeniem, choć może już niemodnym, jest metaforyczne określenie "arystokracja ducha", na określenie osób światłych i kulturalnych, przerastających swą osobowością przeciętnego, nawet wykształconego człowieka. ham czas wpisu: 2006-02-22 00:31:27

11627

Większość myślicieli chrześcijańskich wiąże mądrość z miłością do Boga i ludzi, przy czym część (np: Św. Augustyn) uważała ją, wzorem stoików za rodzaj daru, który otrzymują od Boga nieliczni, zaś inni (np: Tomasz z Akwinu) skłaniali się do poglądu bliższego Arystotelesowi i uważali, że mądrości nabywa się samemu w toku cnotliwego i pracowitego życia i że nie nikomu nie jest ona automatycznie darowywana, ale też nikomu nie można jej automatycznie odmówić. Europejska filozofia nowożytna, z wyjątkiem filozofii religii, już od czasów Kartezjusza w zasadzie odcięła się od stosowania tego terminu, ze względu na jego niejasność i niedefiniowalność. W religiach Dalekiego Wschodu mądrość jest wiązana z osiągnięciem stanu oświecenia i wynika ze swoistej wiedzy, jaką się w wyniku tego oświecenia nabywa, połączonej z uczuciem jedności i współczucia do wszystkich istot żywych. Zdolność poszczególnych ludzi do osiągnięcia oświecenia, i co za tym automatycznie idzie - prawdziwej mądrości, jest jednak różnie pojmowana w tych religiach, od przyznawania, że każdy może ten stan osiągnąć, jeśli się tylko odpowiednio do tego przyłoży, po pogląd, że jest on dany wyłącznie nielicznie wybranym, którzy zdarzają się nie częściej niż raz na 2000 lat. ham czas wpisu: 2006-02-22 00:26:57

11626

Mądrość w wielu religiach i filozofiach była rozmaicie pojmowana. Np: Dla Platona mądrość była tożsama z kompletną wiedzą, gdyż wierzył on, że osoba posiadająca kompletną wiedzę automatycznie będdzie podejmowała zawsze właściwe decyzje. Pogląd ten zakwestionował już jego uczeń Arystoteles, który zauważył, że sama wiedza zazwyczaj nie wystarcza do podejmowania właściwych decyzji i wymaga jeszcze posiadania szeregu określonych zdolności psychicznych. Do koncepcji platońskich wrócili jednak po wiekach stoicy, którzy pojmowali mądrość w sposób nawet jeszcze bardziej totalny i uważali, że mądrość można posiąść w całości, albo nie posiadać jej wcale, i że raz nabytej mądrości nie można już utracić. Mądrość tę jednak są w stanie posiąść jedynie nieliczni, specjalnie predestynowani ludzie. ham czas wpisu: 2006-02-22 00:26:10

11625

Mądrość Z Wikipedii, wolnej encyklopedii. Skocz do: navigation, szukaj 1. Mądrość w najbardziej minimalnym sensie to umiejętność podejmowania uzasadnionych decyzji, które w dłuższej perspektywie przynoszą pozytywne rezultaty. W innym ujęciu można powiedzieć, że mądrość to umiejętność praktycznego wykorzystywania posiadanej wiedzy. W tym sensie można np: mówić o mądrości nauczyciela, który wykorzystując swoją wiedzę pedagogiczną radzi sobie z kształceniem niesfornego ucznia, czy mądrości szefa, który w oparciu o posiadaną wiedzę fachową i praktyczną znajmość stosunków międzyludzkich skutecznie zarządza wieloosobowym personelem. 2. W głębszym sensie, często stosowanym w różnych religiach, mądrość oznacza zdolność do nacechowanego głębokim, emocjonalnym zaangażowaniem, działania zwiększającego w długiej perespetywie czasowej nie tylko dobro własne, ale też dobro ogólne. W tym sensie używa się ten termin w takich zwrotach jak np: mądrość życiowa, czy mądrość rodzicielska. W obu tych znaczeniach mądrość wymaga nie tylko samej wiedzy, lecz także szeregu predyspozycji psychicznych, ale też duchowych i etycznych, takich jak: * umiejętność oceniania spraw z jak najszerszej i możliwie jak najbardziej obiektywnej perespektywy * umiejętność panowania nad własnymi emocjami i popędami * posiadanie sprawnego mechanizmu psychicznego podejmowania decyzji i wielu innych. ham czas wpisu: 2006-02-22 00:25:11

11624

* Wiedza rozumowa pochodzi z procesu rozumowania. Proces ten może obejmować analizę faktów, ale może również być rozumowaniem czystym czyli całkowicie ignorującym wiedzę faktyczną. Zagadnienie poprawnego budowania wiedzy wtórnej z wiedzy pierwotnej, oraz wiarygodność wiedzy wtórnej pochodzącej z czystego rozumowania jest jednym z podstawowych zagadnień filozoficznych. ham czas wpisu: 2006-02-22 00:23:00

11623

Wiedza osobista, przekazywana, faktyczna i rozumowa Przymując na użytek tego krótkiego wywodu, że wiedza to zespół fenomenów umysłowych (czyli tego co zawiera umysł każdego człowieka), które z uzasadnionym prawdopodbieństwem możemy uznać za prawdziwe czyli zgodne z zewnętrzną rzeczywistością, łatwo zauważyć, że wiedzę tę nabywa się i weryfikuje na dwa generalne sposoby: * Poprzez osobiste obserwacje, przemyślenia i osobiście przeprowadzane eksperymenty. W ten sposób nabywa się osobistej wiedzy faktycznej. Taka wiedza, jakkolwiek wydaje się najbardziej pewna, posiada dość znaczne ryzyko niepewności i błędu, ze względu na swoją jednostkowość, niekompletność, możliwość poddania się iluzji lub autosugestii. * Poprzez przekaz od innych ludzi, czyli słuchanie innych ludzi, czytanie książek, oglądanie telewizji itp. Sam fakt, że nabyliśmy wiedzę poprzez przekaz jeszcze nie decyduje czy ona jest prawdziwa. Możemy być bowiem poddani świadomej lub nieświadomej manipulacji. Stąd wiedzę tę zwykle weryfikuje się poprzez zestawianie jej z własną wiedzą osobistą i/lub innymi źródłami wiedzy przekazywanej. Żródło wiedzy przekazywanej, które dana osoba uważa z dowolnych powodów za szczególnie wiarygodne nazywa się autorytetem. Autorytetem może być nie tylko konkretny człowiek, ale też określona książka lub instytucja. Siła oddziaływania autorytetu może być na tyle duża, że dana osoba przyjmuje wiedzę autorytetu za prawdę, nawet wbrew dotychczas zdobytej wiedzy osobistej. Podział na wiedzę faktyczną i rozumową wynika z kolei z jej stosunku do faktów: * Wiedza faktyczna, nazywana też często pierwotną jest tylko zbiorem faktów i niczym więcej. Wiedza taka stanowi podstawową bazę dla innych rodzajów wiedzy, ale sama w sobie jest właściwie nieprzydatna. ham czas wpisu: 2006-02-22 00:22:40

11622

Wiedza to dość niejednoznaczny termin który oznacza: * W filozofii, zagadnienie wiedzy sprowadza się do pytania jak poprawnie i wiarygodnie weryfikować zgodność zawartości fenomenów umysłowych (czyli wszelkie struktury informacyjne - głównie spostrzeżenia, teorie i przekonania) z zewnątrzną wobec tego umysłu rzeczywistością. W filozofii europejskiej, dość powszechny jest bowiem sąd, że wiedzą można nazwać tylko te fenomeny umysłowe, które można jakoś zweryfikować z zewnętrzną rzeczywistością, choć i ten sąd bywał krytykowany. * Wiedza teoretyczna: Jest to termin, który zawiera w sobie wszelkie fenomeny umysłowe opisujące i porządkujące ogólnie zewnętrzną rzeczywistość (teorie, hipotezy, sądy przekonania, założenia itp.), które tworzy sobie we własnym umyśle każdy człowiek. * Wiedza praktyczna: Jest to termin oznaczający posiadanie konkretnych umiejętności, potrzebnych do wykonania danego zadania. Rozróżnienie wiedzy teoretycznej od praktycznej jest dość łatwe. Jeśli np: przeczytaliśmy w jakiejś książce, że najszybszym stylem pływackim jest crawl to być może zgadzamy się z tym i nabieramy sami takiego przekonania. Spytani później o to jaki jest najszybszy styl pływacki odpowiemy z pełnym przekonaniem, że jest to crawl. To jest przykład wiedzy teoretycznej. Z posiadania tej wiedzy nie wynika jednak, że potrafimy sami pływać tym stylem. Aby się tego nauczyć, czyli posiąść praktyczną wiedzę polegającą na umiejętności pływania crawlem musimy się najpierw dowiedzieć, jakie należy wykonywać ruchy w trakcie pływania, a następnie przejść dość żmudną, praktyczną lekcję wykonywania tych ruchów w wodzie własnymi kończynami. ham czas wpisu: 2006-02-22 00:21:22

11621

Edukacja * proces zdobywania wiedzy, polega na zdobywaniu wiedzy w szkole lub poza nią. W Polsce edukacja podlega Ministerstwu Edukacji Narodowej i Sportu (MENiS). * pojęcie używane dla określenia stanu wiedzy danej osoby, społeczeństwa, narodu. W tym kontekście mówi się o dobrej lub złej edukacji, wystarczającej lub niewystarczającej. * wychowanie, głównie pod względem umysłowym; wykształcenie, nauka * kształcenie; ogół czynności i procesów mających na celu przekazywanie wiedzy, kształtowanie określonych cech i umiejętności Edukacja ma swoje znaczenie już od wieków. W XV wieku dzięki wynalazkowi druku przez Jana Gutenberga nastąpił rozwój oświaty; do edukacji używano już wtedy książek drukowanych. Często rozróżnia się edukację na formalną (szkolną) i nieformalną (pozaszkolną). ham czas wpisu: 2006-02-22 00:19:55

11620

ABSOLUT- byt istniejący bez przyczyny, niezależny i nieograniczony, bóstwo. Określenie boga lub boskości stosowane przez ludzi ujmujących boga w abstrakcjach, bezosobowych terminach. Jest tym co jest w sobie dzięki sobie. ATEIZM- bóg nie występuje w tych wierzeniach lub odgrywa nieistotną rolę Co ciekawe w definicji, że ateizm jest też wiarą - a więc ma te same cechy co wyznawanie jakiegoś kierunku religijnego kultu. Kim więc ja jestem ? Nie interpretuję właściwie na swój własny użytek, innymi słowy nic nie dodaję i nic nie ujmuję z treści przekazu, który jest wzorem do naśladowania w przestrzeganiu zasad moralnych. Będąc przepełniony współczuciem dla innych nie chcę od nikogo niczego, daję wiedzę, która pozwala osiągnąć prawdziwe szczęście, nie dbając o materialne zyski, koncentrując się głównie na wartościach duchowych. Kieruję się zasadą: "proste życie wzniosłe myślenie". ham czas wpisu: 2006-02-22 00:17:33

11619

Wbrew pozorom wszyscy ludzie są konserwatystami przywiązującymi istotną wagę na atkie wartości jak: tradycja, religia, naród, rodzina, hierarchia, autorytet, odpowiedzialność, wolność osobista, własność, poszanowanie prawa. Oczywiście w rózmaitym kontekście społecznym bywaja rozmaite akcenty. Jednak konserwatyzm jest zawsze najbardziej postepowy i konsekwentby albowiem - nie eksperymentuje lecz wie ! To cenny wwniosek aby się blizej tym spojrzeniem na śiwat w jego złożoności zainteresować. Nie tylko z punktu religioznawstawa. RELIGIOZNASTWO- nauka o religiach, badanie religii jako zjawiska społeczno- kulturowego, badanie prawidłowości powstawania, rozwoju i zaniku religii. Obejmuje głównie religii ogólne, historię, socjologię i psychologię religii. Nauka empiryczna, opisowa, nie zajmuje się kwestią istnienia boga. ham czas wpisu: 2006-02-22 00:05:30